امروزه با پیشرفت فوق العاده وسایل ارتباطی و رسانه ها، انسان با پدیده جدیدی به اسم دنیای مجازی رو به رو شده است. تفریح و سرگرمی، ابراز کردن خود، تماس با دیگران شبیه به خود، ثبت روزمره های شخصی، آموزش دیدن و گرفتن توصیه، گرفتن بازخورد ها و واکنش های مثبت از مخاطب، تاسیس گروه یا مشارکت در یک اجتماع، رسیدن به مخاطب پرشمار، طرفداری کردن، ارتقای مهارت های شخصی، دریافت اطلاعات، به اشتراک گذاشتن عقیده، در تماس ماندن با دوستان و خانواده، مطالع ماندن در مورد موضوعات به خصوص، جدا شدن و کندن از دنیای بیرون، رهایی از فشار مشکلات روحی روانی اجتماعی اقتصادی، یافتن افرادی که مثل افراد دیگر نیستند هر یک دلایلی کافی برای انتخاب این دنیا می باشد.

شخصیت های دنیای مجازی کاستی ها و ضعف های خود را در خود از بین رفته می دانند و به یک شخص ایده آل تبدیل می شوند که آرزویش را دارند. زندگی مجازی، زندگی قهرمان شدن در عین ناتوانی و فلج بودن مانند جیک سالی فیلم آواتار است.

تکنولوژی مدام به انسان نوید های تازه برای راحت‌ تر شدن، سریع ‌تر و بهتر انجام دادن کار می‌ دهد و این عطش سیری ناپذیر انسان را بی قرار کرده است. زندگی مجازی سخت در تلاش است تا خود را جایگزین زندگی واقعی کند. کنار آمدن با ویژگی های خوب در مقال بدی های یک تکنولوژی شاید برای خیلی ها میسر باشد اما واقعیت این است که خیلی از آدم ها در جمع اضداد دچار سردرگمی می شوند و وحشتناک ترین اتفاق ممکن برای زندگی انسان به وجود می آید و دچار رفاه زدگی در دنیای تکنولوژی می شود.

به جرات می توانم بگویم که اکثر ما برده تکنولوژی هستیم و اولین و مهمترین اصل در به وجود آمدن تمام وسایل الکترونیکی و اختراعات نوین که همان بهبود زندگی آدمی و خدمت به نوع بشر است را فراموش کرده ایم. برای برخی از ما تصور زندگی بدون تلفن همراه و یا اینترنت و وسایل ارتباطی حتی برای یک روز هم ممکن نیست و این، به خصوص برای نسل جوان، خود یک تهدید بزرگ است.